πανώλης
πανωνίαπαν·ώλης, ης, ες
[ᾰ]
I act. tout à fait pernicieux ou funeste, Soph.
O.C. 1015
||
II plus souv. pass. :
1 tout à fait ruiné
ou détruit, Eschl. Sept. 552, Pers. 732 ||
2 tout à fait digne de
périr, malfaisant, Soph. O.C. 1264, El. 544 ; Eur. El. 60.
Étym.
π. ὄλλυμι.