πάομαι
παός*πάομαι (seul.
f. πάσομαι,
ao. ἐπασάμην,
pf. πέπαμαι
[ᾱ], pl. q. pf.
ἐπεπάμην [ᾱ],
f. antér. πεπάσομαι [πᾱ]) acquérir,
d’où, aux temps passés, posséder,
Thgn. 146 ;
Pd. P.
8, 103 ; Eschl.
Ag. 835 ;
Eur. Ion
675 ; Xén.
An. 6, 1, 12.
Étym.
p.-ê. R. indo-europ. *ḱueh₂-,
cf. κύριος ;
v. πᾶμα, πολυπάμων,
παμπησία.