παραϐάτις

παραϐατός

παραϐεϐαμένος
παραϐατός, ή, όν [ϐᾰ] que l’on peut transgresser, Soph. Ant. 874 ||
E Poét. παρϐατός, Eschl. Suppl. 1049.
Étym. vb. de παραϐαίνω.