παρακλαίω

παρακλαυσίθυρον

παρακλείδιον
παρα·κλαυσί·θυρον, ου (τὸ) [ῐῠ] s.e. μέλος, Plut. M. 753b, lamentations devant une porte fermée.
Étym. παρακλαίω, θύρα.