παρακμαστικός

παρακμή

παρακνάω-ῶ
παρ·ακμή, ῆς (ἡ) déclin, affaiblissement (des forces, de la maladie, etc.) Plut. M. 453c, Marc. 24 ; Sext. P. 2, 238.
Étym. π. ἀκμή.