παρακοινάομαι-ῶμαι

παρακοιτέω-ῶ

παρακοίτης
παρα·κοιτέω-ῶ, être de garde, faire sentinelle auprès de, dat. Pol. 6, 33, 12 ; Télès (Stob. Fl. 98, 72).