παράκουσμα
παρακουσμάτιονπαράκουσμα, ατος
(τὸ) [ᾰκ]
1 chose mal entendue
ou mal comprise, Plat. Ep. 340b, etc. ; ἐκ παρακούσματος,
DH. 9, 22, par
méprise ; particul. doctrine mal
comprise, Jul. Cæs. 330c ||
2 fausse histoire,
Str. 317.
Étym.
παρακούω.