παραμηκέως

παραμήκης

παραμηκύνω
παρα·μήκης, ης, ες :
1 qui s’étend en long, allongé, oblong, Hpc. Epid. 1, 969 ; Pol. 1, 22, 6 ; DS. 15, 32 ||
2 qui s’étend auprès de, Str. 399 ||
Cp. -έστερος, Paus. 5, 26, 3 ; Geop. 19, 6, 1.
Étym. π. μῆκος.