παράνοια
παρανοίγνυμιπαράνοια, ας
(ἡ) trouble de la raison, folie,
Eschl. Sept.
756 ; au plur.
Arstt. P.A.
2, 7, 19 ; παρανοίας
αἱρεῖν τινα, Ar. Nub. 845, accuser qqn de
folie ; παρανοίας γράφεσθαι, Plat. Leg. 928e, être cité en
justice comme atteint de folie ||
E παρανοία [ᾱ fin.] par nécess. prosod.
Ar. fr. 29
Dind.
Étym.
παράνοος.