παρεξαμείϐω

παρεξαυλέω-ῶ

παρέξειμι
παρ·εξαυλέω-ῶ (part. pf. pass. παρεξηυλημένος) qui ne peut plus donner de son, en parl. d’une flûte, c. à d. usé ; fig. en parl. de vieillards, Ar. Ach. 681.