παρηγορικῶς

παρήγορος

παρηδύνω
παρ·ήγορος, ος, ον, qui exhorte, qui console, A. Rh. 1, 479 ; subst. ὁ π. Soph. El. 229, consolateur ; ἡ Π. Paus. 1, 43, 6, la déesse de la Persuasion ||
E Dor. παράγορος [ρᾱ] Soph. l. c.
Étym. π. ἀγορεύω.