πειραστικός

πειραστικός, ή, όν, propre à éprouver, à tenter, à rechercher, Arstt. Metaph. 3, 2, 20 ; Thrasyll. (DL. 3, 58) ; subst. ἡ πειραστική (s. e. τέχνη) Arstt. Soph. el. 8, 2, etc. l’art de tâter, de sonder, en dialectique.