Πέλειαι

πελειάς

Πελειάς
πελειάς, άδος (ἡ) [ᾰδ] c. πέλεια, Soph. O.C. 1081 ; Eur. Andr. 1140 ; d’ord. au pl. Il. 5, 778, etc. ; Hdt. 2, 55 ; Eschl. Suppl. 223, etc. ||
E Dat. pl. épq. πεληϊάδεσσι, Opp. C. 1, 350.