πεμματουργός

πεμπάδαρχος

πεμπάζω
πεμπάδ·αρχος, ου (ὁ) [πᾰ] commandant de cinq hommes, Xén. Cyr. 2, 1, 23, etc.
Étym. πεμπάς, ἄρχω.