πενταφύλακος

πεντάφυλλον

πεντάφυλλος
πεντά·φυλλον, ου (τὸ) [ᾰ] quintefeuille, plante, Hpc. 474, 1 ; 497, 10 ; Diosc. 4, 42.
Étym. neutre du suiv.