πεντώϐολος
πεντώγκιονπεντ·ώϐολος, ος, ον,
qui coûte cinq oboles, Ar. Eq. 798 ; τὸ πεντώϐολον, Lyc.
(Ath. 420b), somme de cinq
oboles ||
E Dans une inscr. att. CIA.
1, 324, a, 45
(408 av. J.-C.) ; v. Meisterh. p. 18, 8 ; sur
l’écriture πεντώϐολος,
non πεντώϐελος,
v. ὀϐελός
et ὀϐολός.
Étym.
π. ὀϐολός.