πεπτηώς

πεπτικός

πεπτός
πεπτικός, ή, όν :
1 apte à digérer, Arstt. G.A. 4, 1, 37 ; Diosc. 3, 38 ||
2 qui aide à la digestion, Arstt. P.A. 4, 3, 5 ||
Sup. -ώτατος, Arstt. G.A. 3, 1, 8.
Étym. πέπτω.