περικεφάλαιος
περικέφαλονπερι·κεφάλαιος, α, ον
[φᾰ] qui entoure la tête, d’où :
I ἡ
περικεφαλαία :
1 casque, Pol. 3, 71, 4 ||
2 maladie des porcs dans
la région de la tête, Th. H.P. 3, 8, 7 ||
3 partie de la quille d’un
navire, Th. H.P.
3, 13, 4 ||
II τὸ
περικεφάλαιον, casque, Pol.
6, 22, 3.
Étym.
π. κεφαλή.