περικρατέω-ῶ

περικρατής

περικρέμαμαι
περικρατής, ής, ές [ᾰ]
1 qui commande souverainement à, gén. NT. Ap. 27, 16 ||
2 qui maîtrise, gén. Chrys.
Étym. περικρατής.