περιοικίς
περιοικοδομέω-ῶπερι·οικίς, ίδος
[ῐδ]
I adj. f. situé alentour, aux environs, Hdt. 1, 76, etc. ; Xén. Hell. 3, 2, 23,
etc. ; en parl.
d’îles, Thc. 1,
9 ||
II subst. ἡ περιοικίς :
1 (s.
e. γῆ) campagne d’alentour,
Thc. 2, 25 ;
3, 16 ; ou
village (chez les Doriens κώμη), Arstt. Poet. 3, 6 ||
2 (s.
e. πόλις), ville voisine dépendant
d’une autre, Arstt. Pol. 6, 5 ; Str. 258.
Étym.
π. οἶκος.