περιπληθής

περιπλήθω

περιπλίσσομαι
περι·πλήθω (seul. prés.) être tout plein de, gén. Q. Sm. 11, 160 ; Triphiod. 595 ; dat. Opp. H. 5, 591 ||
Moy. abs. Opp. H. 5, 678.