πετρόκοιτος

πετροκυλιστής

πετρολάπαθον
πετρο·κυλιστής, οῦ (ὁ) [ῠ]
1 Σίσυφος π. Sisyphe roulant son rocher, pièce d’Eschyle, fr. 217 Dind. ||
2 qui fait rouler des quartiers de roc, Str. 710.
Étym. πέτρα, κυλίω.