πευκάλιμος

πευκάλιμος [ᾰῐ] seul. au dat. pl. fém. épq. dans les locut. : φρεσὶ πευκαλίμῃσιν, Il. 8, 366 ; 14, 165 ; 15, 81 ; 20, 35, etc. ; Hés. fr. 33 Gaisford ; πραπίδεσσιν πευκαλίμῃσιν, Oracl. (DL. 1, 30), et postér. au neutre : πευκαλίμοις μήδεσι, Anth. App. 299, prudent, sage, réfléchi.