πεύθομαι (
seul.
prés. et impf.)
c. πυνθάνομαι ||
E Prés. Od. 3, 87 ; Mimnerme
14, 2 ; Pd.
P. 4, 66,
193 ; Eschl. Pr. 617, etc. ; Soph. O.R. 604 ; Eur. I.A. 1138, etc. ; impf. ἐπευθόμην,
Il. 17, 408 ;
Eur. Rhes.
767, ou
πευθόμην, Il.
11, 21 ; Hés.
Th. 463.