Φάσων

φατειός

φατέον
φατειός, ά, όν [] qu’on peut dire, seul. dans la locut. négat. οὔτι φατειός, indicible, d’où terrible, Hés. Th. 310 ; Sc. 144, 161 ; Ménoph. 6 (Stob. Fl. 65, 7).
Étym. vb. poét. de φημί.