φάω [
ᾰ]
seul. aux formes suiv. :
act. seul. 3 sg. opt. φάοι, Max. π. κατ. 280 ; part. dat. pl.
φάουσι, Arat.
607 ; et impf. 3
sg. φάε au sens
d’un ao. Od. 14, 502 ; pass. pf. 3 sg.
πέφαται, Périct.
(
Stob. 85, 19),
et fut. ant. πεφήσομαι, Il. 17, 155, briller.
Étym.
φάος.