Φεαί

φέϐομαι

Φεϐράτη
φέϐομαι (seul. prés. et impf. ἐφεϐόμην) s’effrayer, d’où fuir, Il. 5, 232, 527 ; 8, 107, 178, 342, 404 ; 12, 136 ; 15, 345, etc. ; Od. 22, 299 ; A. Rh. 3, 1345 ; 4, 22 ; ὑπό τινι, Il. 11, 121, être mis en fuite par qqn ; τινα, Il. 5, 232 ; Q. Sm. 2, 378, fuir devant qqn.
Étym. R. indo-europ. *bhegw-, fuir.