φεῦξις

φέψαλος

φεψαλόω-ῶ
φέψαλος, ου (ὁ) [ᾰ] étincelle de cendre chaude, reste d’un feu mal éteint, Ar. Ach. 278, 668 ; Vesp. 227 ; Arstt. Meteor. 2, 8, 15 ; Lyc. 178.