Φιλάνωρ

φιλαοιδός

φιλάπεπτος
φιλ·αοιδός, ός, όν [ῐ] qui aime les chants, les chanteurs ou les poètes, Thcr. Idyl. 28, 23 ; Anth. 9, 372 ||
Sup. -ότατος, Poèt. (D. Chr. 1, 694).
Étym. φ. ἀοιδή.