φιλαρχικός

φίλαρχος

Φίλαρχος
φίλ·αρχος, ος, ον [ῐ]
1 qui aime le pouvoir, la domination, Plat. Phæd. 82c, Rsp. 549a ; τὸ φ. Plut. M. 793e, c. φιλαρχία ||
2 qui aime le commandement, Ath. 397f ||
Sup. -ότατος, Pol. 6, 48, 8.
Étym. φ. ἀρχή.