φιλαυθόμαιμος

φίλαυλος

Φίλαυλος
φίλ·αυλος, ος, ον [] qui aime la flûte, Soph. Ant. 965 ; Eur. El. 435 ; Axion. (Ath. 342c) ; Arstt. Nic. 10, 5, 3 ; Plut. M. 706b.
Étym. φ. αὐλός.