φιλεπιστήμων

φιλεπιτιμητής

φιλεραστής
φιλ·επιτιμητής, οῦ (ὁ) [ῐῐῑ] qui fait volontiers des reproches, grondeur, Isocr. 9a ; Ath. 385a.
Étym. φ. ἐπιτιμάω.