φιλέταιρος

φιλ·έταιρος, ος, ον [ῐ] qui aime ses camarades ou ses amis, Thc. 3, 82 ; Xén. Cyr. 8, 3, 49 ; Plat. Lys. 211e ; Arstt. Rhet. 2, 12, 13 ; τὸ φιλέταιρον, Plut. Lys. 5 ; Luc. Tox. 7, c. φιλεταιρία.