φιλοχορευτής

φιλόχορος

Φιλόχορος
φιλό·χορος, ος, ον [] qui aime les chœurs, la danse, Eschl. Pers. 448 ; Eur. I.A. 1037 ; Ar. Th. 1136, etc.
Étym. φ. χορός.