φιλόχριστος

φιλόχρυσος

φιλοχωρέω-ῶ
φιλό·χρυσος, ος, ον [ῐῡ] qui aime l’or, cupide, Luc. Gall. 13 ; Anth. 8, 213, etc.
Étym. φ. χρυσός.