φιλοχρήματος
φιλοχρημάτωςφιλο·χρήματος, ος, ον
[ῐᾰ] qui aime l’argent, cupide,
Plat. Phæd.
68c,
85c,
etc. ; Arstt.
Pol. 5, 12,
14 ; ὁ φ. Plat. Rsp. 559b, etc. l’homme cupide ; τὸ
φιλοχρήματον, Plat. Rsp. 435e, la cupidité ||
Cp. -ώτερος, Xén. Conv. 4, 45 ; sup. -ώτατος, DS. 1, 94.
Étym.
φ. χρῆμα.