φιλόμηρος

φιλομήτωρ

φιλομμειδής
φιλο·μήτωρ, ορος (ὁ, ἡ) [ῐ] qui aime sa mère, Plut. Sol. 27 ; surn. d’Attale, Plut. T. Gracch. 14, etc.
Étym. φ. μήτηρ.