φιλόμυρος

φιλόμωμος

φιλονάματος
φιλό·μωμος, ος, ον [ῐ] qui aime à blâmer, à critiquer, Sim. (Plat. Prot. 346c) ; Ptol. Tetr. 162, 26.
Étym. φ. μῶμος.