φιλόπολις
φιλοπολίτηςφιλόπολις, ις, ι,
gén. -ιδος
[φῐῐδ]
1 qui aime la cité,
Eschl. Sept.
176 ||
2 qui aime sa cité
ou son pays, Thc. 2, 60 ; 6, 92 ; Plat. Ap. 24b ; Ar. Pl. 726 ; τὸ φιλόπολι, Thc.
6, 92, le patriotisme ||
E Gén. -ιδος, Plat. Rsp. 470d ; acc. -ιν, Pd. O. 4, 26 ; Plat. Ap. 24b ; Isocr. 17e ; plur. nom. -ιδες,
Plat. Rsp.
470d ;
DC. 46, 34,
poét. -εις,
Eschl. l.c. ;
acc. -ιδας,
Plat. Rsp.
502e.
Étym.
φ. πόλις.