φιλοπότης

φιλο·πότης, ου (ὁ) [ῐ] qui aime à boire, grand buveur, ivrogne, Hdt. 2, 174 ; Hpc. Aër. 280 ; Ar. Vesp. 79 ; Eup. 2-1, 512 Meineke ; Arstt. H.A. 6, 2, 5 ; Ath. 433b.