Φιλοστόργιος

φιλόστοργος

φιλοστόργως
φιλό·στοργος, ος, ον [] qui aime tendrement les siens, plein de tendresse pour les siens, Xén. Cyr. 1, 3, 2 ; Thcr. Idyl. 18, 13, etc. ; avec πρός et l’acc. Plut. M. 608c ; El. N.A. 2, 40 ; avec εἰς et l’acc. NT. Rom. 12, 10 ; avec περί et l’acc. Plut. Cleom. 1 ; τὸ φιλόστοργον, Xén. Ages. 8, 1 ; Plut. M. 144f, Sol. 7, la tendresse pour les siens ||
Cp. -ότερος, Cic. Att. 13, 9.
Étym. φ. στέργω.