φιλήνιος

φιλήνωρ

Φιληρατίς
φιλ·ήνωρ, dor. φιλάνωρ, ορος (ὁ, ἡ) [ῐ]
1 qui aime son mari, d’où conjugal, Eschl. Ag. 411, Pers. 135 ||
2 qui aime les hommes, Pd. fr. 260 ||
E postér. φιλήνωρ, Mus. gramm. 267 ; Col. 204 ; dor. φιλάνωρ [ᾱ] Pd. Eschl. ll. cc.