Φιτιαλεῖς

φιτρός

φίττα
φιτρός, οῦ ()
1 souche, tronc, Arstt. Plant. 1, 43 ; d’où pièce de bois, Il. 12, 29 ; 21, 314 ; 23, 123 ; Od. 12, 11 ; A. Rh. 1, 405 ; Orph. Arg. 950, 961, etc. ||
2 tison, torche, Lyc. 913.
Étym. φῖτυ.