φῖτυς

φιτύω

Φλά
φιτύω (f. -ύσω, ao. ἐφίτυσα, pf. inus.) [] ensemencer, d’où engendrer, Eschl. Pr. 233, Suppl. 312 ; Soph. Aj. 1296, Ant. 645, Tr. 311 ; Eur. Alc. 294 ; en prose, Plat. Rsp. 461a, Leg. 879d, Criti. 116c ||
Moy. en parl. de la femme, enfanter, Hés. Th. 986 ; A. Rh. 4, 807 ; Opp. C. 1, 4 ||
E Fut. moy. 2 sg. φιτύσεαι, Mosch. 2, 160.
Étym. φῖτυ.