φοινικοτρόφος

φοινίκουρος

φοινικοῦς
φοινίκ·ουρος, ου (ὁ) [ῑ] le rouge-queue, oiseau, Arstt. H.A. 9, 49, 4 ; Geop. 15, 22.
Étym. φ. οὐρά.