Φραταγούνη

φράτηρ

φρατορικός
φράτηρ, ερος () [] membre d’une phratrie, d’ord. au pl. membres d’une même phratrie, Eschl. Eum. 656 ; Ar. Eq. 255, Av. 1669, etc. ; Plat. Tim. 21b ; Is. 58, 25 et 28 ; 68, 4, etc. ||
E Dat. pl. φράτερσι, Is. 46, 8 ; dans les inscr. att. acc. sg. φράτερα ; plur. φράτερες, φρατέρων, φράτερσι, φράτερας ; v. Meisterh. p. 103, p. 50.
Étym. indo-europ. *bhreh₂ter-, frère ; cf. lat. frāter, sscr. bhrā́tar-, gotique broþar.