φρενογηθής

φρενοδαλής

φρενοδινής
φρενο·δαλής, ής, ές [ᾱ] qui fait perdre la raison, Eschl. Eum. 830, 343.
Étym. dor. p. *φρενοδηλής, de φρήν, δηλέομαι.