φθαρτικός

φθαρτικός, ή, όν, propre à corrompre ou à détruire, gén. Plat. Def. 416 ; Arstt. Phys. 1, 9, 4 ; Nic. 6, 5, 6, etc. ; abs. Arstt. Top. 2, 9, 6 ; 4, 4, 3, etc. ; Plut. M. 134f, 947d.