φθισήνορος

φθισήνωρ

φθίσθαι
φθισ·ήνωρ, ορος (ὁ, ἡ) [] qui fait périr les hommes, Il. 2, 833 ; Hés. Th. 431 ; d’où funeste, mortel, Anth. 9, 457.
Étym. φθίω, ἀνήρ.