φθονερία

φθονερός

φθονερῶς
φθονερός, ά, όν, envieux, jaloux, Thgn. 768 ; Pd. N. 8, 36 ; Att. ; τινι, DH. 6, 46, de qqe ch. ; particul. en parl. des dieux, Hdt. 1, 32 ; 3, 40, etc. ; en parl. de choses (sentiments, pensées, etc.) Pd. I. 1, 61 ; 2, 63 ; Eschl. Ag. 450 ; Soph. Ph. 1141, etc. ||
Cp. -ώτερος, Arstt. Rhet. 2, 10.
Étym. φθόνος.